Większość badań omawiających interakcje DMSO z sercem dotyczy jego zdolności do ochrony przed trwałymi uszkodzeniami niedokrwienno-reperfuzyjnymi (np. zawałami serca):
• W badaniu z 2012 r. serca szczurów miały odcięte dopływ krwi na 30 minut, a następnie były reperfundowane przez 120 minut. Stwierdzono, że DMSO podane wcześniej znacznie zmniejszało martwicę tkanek (śmierć) i dysfunkcję lewej komory, szczególnie jeśli podawano je na kilka dni przed odcięciem dopływu krwi, a nie bezpośrednio przed. Podobne wyniki odnotowano w 2010 r. i w 1981 r. , gdy symulowano zawał serca. Ponadto badanie z 1987 r. wykazało, że DMSO zwiększało wydajność serca podczas zawału serca (i ilość krwi, która mogła dotrzeć do mózgu).
• Badanie na królikach wykazało, że jeśli nadtlenek wodoru (H₂O₂) podano jednocześnie z DMSO, bezpośrednio po odcięciu dopływu krwi do serca, uszkodzenia serca uległy dalszemu zmniejszeniu, prawdopodobnie dzięki temu, że H₂O₂ dostarcza tlen do tkanki serca.
•Gdy niedokrwione serca są reperfundowane roztworem zawierającym jony wapnia, dochodzi do znacznego uszkodzenia. Badanie na szczurach wykazało, że jeśli DMSO podawano w połączeniu z roztworem wapnia, uszkodzenie to było znacznie zmniejszone. Powiązane badanie na szczurach wykazało, że DMSO zapobiegał urazom niedokrwienno-reperfuzyjnym powodującym poważne przykurcze w komórkach serca i tworzeniu się pasm skurczowych, a to wydaje się być powiązane z DMSO zmniejszającym uwalnianie kinazy kreatynowej indukowanej tlenem z komórek.
•Jednym z mechanizmów wyjaśniających uszkodzenia, które występują w komórkach serca po wstrząsie lub stresujących warunkach (np. niewydolności serca), jest to, że kanaliki T w komórkach serca zostaną uszczelnione i przebudowane. W jednym badaniu stwierdzono, że 1% DMSO (ale nie 10% DMSO) zapobiega temu, a zatem postawiono hipotezę, że ten proces przynajmniej częściowo wyjaśnia zdolność DMSO do ochrony komórek serca przed znacznymi czynnikami stresogennymi.
• U pacjentów, którzy przeżyli zawały serca (i zostali przywróceni do życia), często występują różne powikłania. W jednym badaniu 42 ciężko chorych pacjentów, którzy mieli powikłania septyczne choroby poresuscytacyjnej, IV DMSO było skuteczną terapią, nawet w przypadkach, gdy sepsa pochodziła z bakterii opornych na antybiotyki.
•Izoproterenol może powodować uszkodzenia serca podobne do tych obserwowanych po zawale serca. Podanie szczurom DMSO po podaniu izoproterenolu zmniejszyło powstałą martwicę włókien mięśnia sercowego, zapobiegło tętniakom komór i pęknięciom serca oraz spowodowało mniejszy obszar resztkowego zwłóknienia mięśnia sercowego.
•Kluczowym elementem medycyny regeneracyjnej jest wykorzystanie komórek macierzystych (które mają potencjał różnicowania się w wiele różnych komórek) w celu zastąpienia uszkodzonych tkanek (szczególnie tych w obrębie krytycznych organów). Wykazano, że DMSO (szczególnie w połączeniu z innym lekiem) powoduje różnicowanie się komórek macierzystych w komórki serca.
• Kiedy komórki serca wystawiono na niskie stężenia DMSO (mniej niż 0,5%), ich współczynnik kontroli oddechowej i żywotność komórkowa w porównaniu do komórek kontrolnych uległy poprawie (podczas gdy przy stężeniu 3,7% DMSO stało się dla nich szkodliwe).
• Stwierdzono, że DMSO zapobiega uszkodzeniom serca wywołanym niedoborem miedzi w diecie.
•DMSO może również zwiększać lub zmniejszać siłę skurczów serca (np. stężenie DMSO wynoszące 70 mM lub niższe ma dodatni efekt inotropowy, podczas gdy wyższe stężenie może mieć odwrotny skutek.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz