TEGO DNIA
3 lata temu
Ten artykuł prawdopodobnie zawiera oryginalne badania .Pistis Sophia ( grecki Koinē : Πίστις Σοφία ) to gnostycki tekst odkryty w 1773 r. [1], prawdopodobnie napisany między III [2] a IV wiekiem naszej ery. [3] Istniejący manuskrypt, który niektórzy uczeni umieszczają pod koniec IV wieku, [4] odnosi nauki jednej grupy gnostyckiej o przemienionym Jezusie do zgromadzonych uczniów, w tym jego matki Marii , Marii Magdaleny i Marty . (W tym kontekście „przemieniony” odnosi się do Jezusa po jego śmierci i zmartwychwstaniu, a nie do wydarzenia za jego życiagdzie mówił do Mojżesza i Eliasza na górze). W tym tekście zmartwychwstały Jezus spędził jedenaście lat, rozmawiając ze swoimi uczniami, ucząc ich tylko niższych tajemnic. Po jedenastu latach otrzymuje swoją prawdziwą szatę i jest w stanie ujawnić wyższe tajemnice czczone przez tę grupę. Cenne tajemnice odnoszą się do złożonych kosmologii i wiedzy potrzebnej duszy, aby osiągnąć najwyższe boskie królestwa.Wiele z pierwszych dwóch ksiąg manuskryptu jest poświęconych zarysowaniu mitu upadku i przywrócenia postaci znanej jako Pistis Sophia, w szczególności podając szczegółowe podobieństwa między jej modlitwami pokuty a poszczególnymi Psalmami i Ody Salomona .Chociaż w wielu gnostyckich tekstach i systemach Sophia jest głównym bóstwem żeńskim, w Pistis Sophia pochodzi i mieszka poza boskim królestwem. Jej paralela upadku i odkupienia, którą można znaleźć w wersjach mitu Sophii, takich jak Apokryf Jana , ale wszystkie działania mają miejsce w eonach materialnych i można ją przywrócić tylko w trzynastym eonie, poza Królestwem światła.Zawartość
Askew Codex
Wyrażenie „Jezus, którego w oryginale koptyjskim nazywa się Aberamentho”Pístis Sophía został zachowany w jednym rękopisie w języku koptyjskim, składającym się pierwotnie ze 178 kart pergaminu, ale obecnie składa się z 174 kart. Ten „ Askew Codex ” został zakupiony przez British Museum (obecnie British Library ) w 1785 roku od Anthony'ego Askew . Grecki tytuł Pístis Sophia został nadany przez Carla Gottfrieda Woide na podstawie tytułu z początku księgi 2, „Druga księga Pistis Sophia”, który został dodany później. Carl Schmidt proponuje Τεύχη τοῦ Σωτῆρος „Książki Zbawiciela” na podstawie tytułu znajdującego się na końcu tej samej książki. [5]Wyrażenie Pístis Sophía jest niejasne, a jego angielskie tłumaczenia różniły się: „The Wisdom of Faith”, „Faith Wisdom”, „Wisdom in Faith” lub „Faith in Wisdom”. Dla niektórych późniejszych gnostyków Zofia była raczej boską syzygią Chrystusa niż po prostu słowem oznaczającym mądrość , a ten kontekst sugeruje interpretację „Wiara Zofii” lub „Lojalność Zofii”. Zarówno Kodeks Berliński, jak i kodeks papirusowy w Nag Hammadi mają wcześniejszą, prostszą Sofię, w której przemieniony Chrystus wyjaśnia Pístis niejasno:Jego uczniowie ponownie powiedzieli: „Powiedz nam wyraźnie, jak zeszli z niewidzialności, z nieśmiertelnego do świata, który umiera?”. Doskonały Zbawiciel powiedział: „Syn Człowieczy zgodził się z Sofią, swoją małżonką, i objawił wielkie androgyniczne światło. Jego męskie imię to„ Zbawiciel, spłodziciel wszystkiego ”. Jego żeńskie imię to„ Wszechpodzicielka Sophia ”. Niektórzy nazwij ją „Pistis” ”. [ potrzebne źródło ]Praca jest podzielona na kilka części, z naukową dyskusją na temat liczby części. Najpopularniejszym poglądem jest to, że praca składa się z czterech książek [6], ale niektórzy uczeni zakładali nawet pięć lub sześć książek. [7] [8] [9] Dodatkowo kodeks zawiera dwa fragmenty z późniejszej ręki, które nie są bezpośrednio powiązane z żadną z głównych ksiąg.Aż do odkrycia biblioteki Nag Hammadi w 1945 roku, Askew Codex był jednym z trzech kodeksów, które zawierały prawie wszystkie pisma gnostyckie, które przetrwały stłumienie takiej literatury zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie, pozostałe dwa to Kodeks Bruce'a i Kodeks Berlin Codex . Poza tymi podstawowymi źródłami, wszystko, co napisano o gnostycyzmie przed udostępnieniem biblioteki Nag Hammadi, opiera się na cytatach, opisach i karykaturach z pism wrogów gnostycyzmu. Celem tych heresjologicznych pism była polemika, przedstawiająca nauki gnostyczne jako absurdalne, dziwaczne i samolubne oraz jako nienormalną herezję z punktu widzenia protoortodoksyjnych i ortodoksyjnych chrześcijan.
Tekst
Jezus ukazuje się swoim uczniom po zmartwychwstaniuPraca jako całość wykazuje wyraźne oznaki, że została opracowana z wielu źródeł, przy czym tylko pierwsze dwie książki następują bezpośrednio po sobie. Nawet w jednej książce czasami pojawiają się liczne, różniące się od siebie opisy jednego wydarzenia lub kosmologicznego zarysu, co sugeruje użycie i zachowanie kilku źródeł. Zmiany terminologii i opisu kosmologicznego między książkami pokazują również, że jest to zestawienie tekstów, które mogły powstać przez jakiś czas.Większość tekstu (Księgi 1-3) jest w formie dialogu między Jezusem a uczniami, zarówno mężczyznami, jak i kobietami. Maria Magdalena jest najczęściej prezentowaną uczennicą, która podaje wiele pytań i interpretacji biblijnych; Jan „Dziewica” jest drugim co do znaczenia. Inne postacie określane jako naśladowcy to Andrzej, Bartłomiej, Jakub, Jan, Maria, matka Jezusa, Marta, Mateusz, Piotr, Filip, Salome, Szymon Kananejczyk i Tomasz.Pierwsza książkaPierwsza księga (rozdziały 1-62) stwierdza, że Jezus pozostał z uczniami przez 11 lat po zmartwychwstaniu, ucząc ich tylko najniższych tajemnic. W pewnym momencie wstaje i przemierza eony , pokonując nikczemnych archontów , po czym wraca, by dalej rozmawiać z uczniami. Łączy działania Jezusa ze skutecznością astrologów na świecie - sugeruje, że zmniejszył, ale nie wyeliminował, skuteczność astrologicznej magii. Prowadzi to do wprowadzenia mitu o upadku Pistis Sophii i odnowieniu, który zajmuje większość zarówno pierwszej, jak i drugiej książki. Pistis Sophia odmawia kilka modlitw / pokut, a po każdej z nich uczeń interpretuje pokutę w świetle jednego z Psalmów lubOdy Salomona .W przeciwieństwie do innych wersji mitu gnostyckiego, takich jak Apokryf Jana , tutaj Pistis Sophia jest istotą z niższych, materialnych eonów. Nie jest wysoką, boską istotą, a jej przywrócenie nie następuje do królestw światła, ale tylko do jej miejsca w trzynastym eonie. Ma to znaczenie dla odróżnienia teologii tej książki od innych systemów gnostyckich - przedkłada własną, odrębną kosmologię i mitologię ponad mit Sofii, który dla tego autora reprezentuje gorsze, materialne walki.Druga książka
Jezus z Marią MagdalenąTa książka składa się z rozdziałów 63-101. Po zakończeniu opowieści o Pistis Sophii tekst przechodzi do obszernych wyjaśnień kosmologii i wiedzy, jaką dają tajemnice systemu tego autora. Koniec książki sugeruje również ścisły związek tej pracy z Księgami Jeu znajdującymi się w Bruce Codex (rozdział 99).Trzecia książkaTrzecia książka (rozdziały 102-135) dotyczy przede wszystkim przedstawienia kodeksu etycznego lub stylu życia zwolenników tekstu. Opisuje, co jest potrzebne do prawidłowego myślenia i właściwego działania, a także działania, które są niedopuszczalne, i ich kary. Omawia również obszernie rozpowszechnianie tajemnic, pokutę i kiedy jest lub nie jest dozwolone przekazywanie tajemnic innym. Na koniec omawia formację człowieka, jego elementy i sposób, w jaki są ze sobą połączone. Ponownie przywoływane są Księgi Jeu (rozdział 134), z zastrzeżeniem, że zawierają one tajemnice, które są konieczne dla wszystkich, łącznie z prawymi.Czwarta księga
Część pierwsza tej książki (rozdziały 136-143) traktuje o spekulacji kosmologicznej i astrologicznej oraz rozwoju rytualnym. Przedstawia mit poległych archonów eonów uwięzionych w sferze zodiakalnej; przedstawia pięć dziedzin kary (Pośrodku, mhte) i typy grzeszników, z których każdy posiada; i podaje konkretne konfiguracje planet w zodiaku, które pozwalają na uwolnienie dusz z każdego regionu. Jezus interpretuje również elementy swojego wcielenia i ich rolę w świecie oraz udziela swoim uczniom „chrztu pierwszej ofiary”.Druga część tego, co powszechnie uważa się za czwartą książkę (rozdziały 144-148), pojawia się po luce w tekście i jest prawdopodobnie częścią osobnej książki. [10] Jego kosmologia różni się od poprzedniego tekstu i skupia się całkowicie na losie różnych typów dusz i karach grzeszników. Niektóre z wymienionych grzechów są duplikatami z części pierwszej książki czwartej, ale wymieniają różne kary.
Kosmologia
Kosmologia jest głównym przedmiotem zainteresowania Pistis Sophia - poznanie struktury wszechświata i tego, jak przez niego przemierzać, jest uważane za kluczowe w tych tekstach, a kosmologia jest jedną z najbardziej złożonych spośród wszystkich pozostałych tekstów gnostyckich. Podsumowanie kosmologii jest jeszcze bardziej skomplikowane, ponieważ struktura jest nieco inna w każdej z jej oddzielnych książek, z dodanymi i usuniętymi pewnymi dziedzinami.Niektórzy uczeni sugerowali, że kosmologie obejmują cały kodeks; [11] [12] ostatnio sporządzono zarys, przyglądając się kosmologii każdego tekstu z osobna. [13] Ogólny przegląd można postrzegać jako:• The Treasury of Light (miejsce po prawej; oddzielne regiony tylko w Book 1 i 2)• The Midst ( Mesos )• Eon trzynasty (wykluczony w księdze 3 i części drugiej księgi 4)• Dwanaście eonów / heimarmen (oddzielne regiony tylko w Księdze 1 i 2)• Pierwsza kula (tylko książki 1 i 2)• Firmament (tylko książki 1 i 2)• Amente (tylko Księga 3 i część druga Księgi 4)• Chaos (tylko Księga 3 i część druga Księgi 4)• The Midst ( mhte ) (tylko książki 3 i 4)• The Outer Darkness (tylko książki 3 i 4)Warto zauważyć, że część książek 1 i 2 traktująca o micie upadku Pistis Sophii i odkupienia używa innej kosmologii niż reszta tych książek. Najbardziej kontrowersyjnym punktem tej alternatywnej koncepcji kosmologicznej jest odniesienie do trzynastego eonu, domu Pistis Sophia, jako miejsca „prawości”; ten pogląd na trzynastą eon jest nieobecny w pozostałej części tekstu. [14]W Księgach 1-3 wszystkie regiony z wyjątkiem królestw kar są również znane jako Przestrzenie Pierwszej Tajemnicy, aw Księgach 1 i 2 wszystkie regiony od trzynastego eonu w dół są uważane za Zewnętrzną Ciemność .Ogólnie rzecz biorąc, królestwa eoniczne reprezentują wszechświat materialny, ograniczony gwiazdami i zodiakiem . Środek to przestrzeń oddzielająca ten region od wyższych światów i czasami jest miejscem oczekiwania dla dusz, zanim pozwolą im wejść do światów światła. Celem duszy jest wzniesienie się poza eony i wejście do wyższych sfer światła. Osiąga się to poprzez przyjęcie tajemnic, jakie daje grupa reprezentowana przez te teksty.Tajemnice nie są wyraźnie wymienione w tekście; wtajemniczony najprawdopodobniej musiałby udowodnić, że jest godny, żyjąc przez jakiś czas zgodnie z etycznymi wskazówkami zawartymi w tekstach, zanim przyjmie chrzest i uzyska dostęp do tajemnic. Księgi Jeu są odnotowywane jako źródło tajemnic; prawdopodobne jest, że teksty znalezione w Kodeksie Bruce'a są bardzo podobne, jeśli nie identyczne, z tymi tekstami.
Kluczowe dane
Pistis Sophia
Historia upadku i odnowienia Pistis Sophii (rozdziały 29-82) dominuje w wielu Księgach 1 i 2. Mieszka w trzynastym eonie, zostaje oszukana do opuszczenia swojego eonu i zstąpienia do Chaosu, skradziono jej moc światła i nie jest pozwolono powrócić na swoje miejsce, dopóki Jezus nie wzniesie się przez eony. Recytuje wiele pokut i modlitw i jest wielokrotnie prześladowana przez nikczemne istoty archontyczne, zanim pozwolono jej czekać na odnowienie tuż przed trzynastym eonem. [ potrzebne źródło ]Warto zauważyć, że nie jest ona boską istotą, jak przedstawiono w innych wersjach mitu gnostyckiego, takich jak Apokryf Jana. Jest istotą z eonów materialnych, a jej odnowienie następuje dopiero w trzynastym eonie materialnym. Wydaje się, że mit jako całość został przyjęty, aby odnieść się do wierzeń innej grupy gnostyckiej i potwierdzić wyższość systemu tego tekstu: ludzie, którzy otrzymują tajemnice tej grupy, mogą przewyższyć Pistis Sophia i dotrzeć do boskich królestw światła. [ potrzebne źródło ]Authades
Authades jest odpowiednikiem Ialdabaoth / demiurga w wersjach mitu Sophii, takich jak ten znaleziony w Apokryfie Jana. W przeciwieństwie do Ialdabaotha nie jest on stworzony przez postać Sophii, aw rzeczywistości zajmuje nieco wyższą pozycję w hierarchii niż Pistis Sophia. Jego grzechem jest pragnienie panowania nad wszystkimi materialnymi eonami i staje się zazdrosny, kiedy Pistis Sophia postanawia oddawać cześć światłu, zamiast kontynuować drogę eonów. Authades pojawia się tylko w rozdziałach dotyczących mitu Sophia; gdzie indziej Sabaoth Adamas jest reprezentantem zła w tych tekstach. [ potrzebne źródło ]Jezus
Jezus służy jako nauczyciel lub instruktor, przekazując swoim uczniom informacje o boskim świecie, których będą potrzebować, aby przejść do wyższego stanu istnienia, a także wiedzę o światach kosmicznych, ich mieszkańcach i ich funkcjach. Uczy uczniów obrzędów chrztu i poucza ich, aby udzielali tych obrzędów wszystkim, którzy okażą się godni. Jest blisko związany z najwyższą boską istotą. Niewielkie znaczenie ma jednak jego ziemskie wcielenie - rytualny chleb i wino w chrzcie nie kojarzą się z chrześcijańską Eucharystią, a ukrzyżowanie i zmartwychwstanie odgrywają niewielką rolę. Tutaj tylko zyskuje swoją prawdziwą szatę i naucza uczniów wyższych tajemnic jedenaście lat po jego zmartwychwstaniu - bagatelizując wersje chrześcijaństwa, twierdząc, że jego wcześniejsze nauki są ostateczną prawdą.[ potrzebne źródło ]Jeu
To jest demiurg tych tekstów. Jeu mieszka w Skarbcu Światła i organizuje kosmos. Umieszcza archontów i eony we właściwych miejscach i przypisuje moce planetom, skutecznie oferując boskie pochodzenie astrologii . Jest to szczególnie godne uwagi, biorąc pod uwagę anty-kosmiczny charakter niektórych innych grup gnostyckich. [ potrzebne źródło ]Czasami nazywany jest „Ojcem Ojca Jezusa”. Jeu jest uważany za ojca Wielkiego Sabaotha, Dobrego, który dostarcza duszę ziemskiemu wcieleniu Jezusa - tak więc Jeu jest ojcem ziemskiego ojca Jezusa. Prawdziwy ojciec boskiego Jezusa pozostaje najwyższym, niewysłowionym Bogiem. [ potrzebne źródło ]Zorokothora Melchisedek
Często nazywany po prostu Melchisedekiem , postać ta mieszka również w Skarbcu Światła lub Miejscu Prawicy. Jego główną rolą jest nadzorowanie transportu światła z niższych królestw do wyższych światów światła, gdy zostanie ono oczyszczone. Jego podwładni także wyzwalają pewne dusze z rejonów kar, kiedy modlą się za nie wierzący na Ziemi. [ potrzebne źródło ]Wielki Sabaoth, Dobry
Jak wspomniano powyżej, ta postać zapewnia moc lub duszę ziemskiemu wcieleniu Jezusa, czyniąc go w rzeczywistości ziemskim ojcem Jezusa. Ta rola jest najszerzej omawiana w obszernych interpretacjach Psalmu 85 : 10-11 w rozdziałach 62-63. [ potrzebne źródło ]Sabaoth, Adamowie
Jest to główny przedstawiciel zła lub niegodziwości w większości Pistis Sophia. Zostaje oskarżony o niewłaściwe zachowanie seksualne, spłodzenie archonów i innych istot, w wyniku czego zostaje uwięziony w granicach zodiaku, czyli materialnego wszechświata. Za dusze ludzkie, które nie otrzymały tajemnic przed śmiercią i dlatego są skazane na reinkarnację na świecie, jest on również odpowiedzialny za dawanie „kielicha zapomnienia”, odmawiając im wiedzy, którą zdobyli z poprzednich żywotów i kar. [ potrzebne źródło ]
Bibliografia
Jones, s. 45.
Mead 1921, s. XXIX-XXXVIII.
Pearson, s. 74.
Horton, s. 136
Carl Schmidt, Koptisch-gnostische Schriften S. XIV
HC Puech, „Pistis Sophia”, 362; w New Testament Apocrypha, tom 1 W. Schneemelcher, red., R. McL. Wilson, tłum. (Cambridge: James Clarke & Co. Ltd., 1991), 361-369.
F. Legge, „Wprowadzenie”, Pistis Sophia , G. Horner, wyd. i tłum. (London: Society for Promoting Christian Knowledge, 1924), VII-XLVIII.
E. Evans, The Books of Jeu and the
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz