19 cze 2022, 08:40

Andrzej

Witam serdecznie.Trudno jednak stwierdzić ile konkretna dusza potrzebuje czasu żeby ponownie wcielić się w nowe ciało.Na podstawie znanych mi relacji wiadomo,że wcielenie nowej świadomości może nastąpić już po roku.Ale najczęściej jest to kilka lat,kilkanaście, lub kilkadziesiąt lat bo znamy już relacje tych którzy zginęli podczas ostatniej wojny światowej.Znane są też okresy kilkuset letnie. Ale to są tylko przypadki, które rodziny zdecydowały się ujawnić, a ilu nie znamy? Tego nikt nie wie Nie znalazłem też nigdzie relacji ludzi dorosłych, którzy odeszli z przyczyn naturalnych. Być może,że u dorosłych dożywających późnej starości ten proces wygląda inaczej jak u zmarłych tragiczną śmiercią w kwiecie wieku. Naprawdę trudno powiedzieć jak brakuje wiedzy. A może takie relacje istnieją tylko ja do nich nie dotarłem? Wracajmy jednak do historii małego Erica. Pewnego dnia siostra zapytała go ile miał lat kiedy umarł. odpowiedział, że 48. Według dr Jima Tuckera dzieci pamiętające poprzednie wcielenia są bardziej inteligentne od swoich rówieśników. Ale z wszystkich opisanych przypadków ponad 600 dzieci cierpi na poważne fobie. Zresztą z relacji które udostępniałem wynika, że cierpią nie tylko dzieci, ale i dorośli.Z badań wynika, że jeśli w poprzednim wcieleniu śmierć była gwałtowna to około 35% dzieci przeżywa traumę i ma jakieś fobie.Najczęścej związane z czymś co było przyczyną śmierci w poprzednim wcieleniu. Doskonale to znamy z relacji marynarza okrętu podwodnego,który panicznie bał się wody, oraz z relacji dzieci które pamiętają jak były pilotami podczas ostatniej wojny światowej.A Eric? Jego mama twierdzi, że całe swoje dotychczasowe krótkie życie jest niespokojny i ma nocne koszmary.Nie lubi ciasnych ubrań i boi się zamkniętych pomieszczeń. Nie cierpi też mocnego przytulania.To u dziecka dziwny objaw, bo zazwyczaj dzieci lubią się przytulać. Niedawno zaczął twierdzić, że ma samochód na rękach, nie zabawkę, ale prawdziwy samochód. Dr Ian Stevenson stworzył bibliotekę z przypadków które sam przebadał. I jak się okazuje na ponad 2500 przebadanych dzieci około 500 przeniosła do nowego wcielenia różne deformacje ciała lub znamiona. Nadal chcemy pamięci poprzednich wcieleń? Przecież brak tej pamięci jest koronnym dowodem przeciwników reinkarnacji na jej nieistnienie.W codziennym życiu ta pamięć jest przyczyną koszmarów i uniemożliwia nam normalne życie.A co z naszym małym bohaterem?Dręczą go koszmary związane z samochodem. Nie lubi ubrań które go "ściskają", nie lubi też mocnego przytulania i zamkniętych pomieszczeń. Upiera się, że jego matka nosiła nazwisko COE, a córka miała na imię Jennifer. A dzień jego urodzin to 26 czerwca.Twierdzi, że nie był aktorem, ani producentem, lecz pisał filmy. Był więc scenarzystą pracującym dla wytwórni filmowej w Hollywood. Zmarł w wieku 48 lat, można więc przyjąć, że w kwiecie wieku.Rodzice stali się bezradni wobec jego opowieści. Jednak pewnego dnia zapytali jakie filmy pisał. Czy pamięta? Eric nie pamięta. Rodzice się nie poddają i wymieniają różne tytuły. Eric kręci głową, ale reaguje na tytuł "Przeminęło z wiatrem." Rodzice zaczynają szukać w internecie.Autorem scenariusza był Sidney Coe Howard ur.26 czerwca 1891. Zmarły 23 sierpnia 1939 r. w wieku 48 lat.Miał córkę o imieniu Jennifer.Rodzina jest w szoku! To co do tej pory uważali za dziecięce fantazje zaczyna przybierać wygląd reinkarnacji w którą większość ludzi nie wierzy.Żyje jednak córka scenarzysty i opisała w poczcie elektronicznej jak zginął jej ojciec.W środę 23 sierpnia 1939 roku Sidney Coe Howard poszedł do garażu. Nie zauważył, że ciągnik który chciał uruchomić jeden z pracowników zostawił z włączonym biegiem. Sidney zakręcił korbą, silnik się uruchomił i ciągnik ruszył przygniatając go do ściany garażu.Ciało odnaleziono po kilku godzinach. Dopiero po uzyskaniu tych informacji matka Erica zaczyna rozumieć jego fobie.Pozdrawiam serdecznie. Zdrówka życzę, ciekawych przemyśleń

20 czerwca

20 cze 2022, 08:45

Andrzej

Witam serdecznie.Dopiero po nawiązaniu kontaktu z córką Sidney'a Coe Howarda i poznaniu faktów z jego życia, matka wierzy,że to nie jest fantazja dziecka i Eric tego nie wymyślił.Co prawda religia nie pozwala jej wierzyć w reinkarnację, ale już wie,że jej syn częściowo pamięta życie kogoś kto żył 71 lat temu.Pozostaje przy tym cała masa pytań bo przecież nie wierzymy w wędrówkę dusz i twierdzimy,że skoro księża temu zaprzeczają to nic takiego nie istnieje. Czy to dziecko sobie samo wymyśliło życiorys nieznanego rodzinie człowieka żyjącego ponad pół wieku wcześniej? A może przeczytało o tym człowieku w jakiś książkach lub archiwalnych materiałach?Bardzo w to wątpię.Dziecko zaczęło o tym mówić zanim nauczyło się czytać i do rzadkości należy w tym wieku umiejętność samodzielnych wypraw takiego malucha do bibliotek i poszukiwań w archiwach. Dzieci w tym wieku zazwyczaj matki nie pozostawiają samych i raczej dziecko nie ma możliwości usłyszenia historii życia nieznanego sobie człowieka od kogoś z zewnątrz, tym bardziej,że nie wszyscy interesują się historią i losami wybranych scenarzystów.Wątpię też żeby to rodzina wmówiła temu dziecku, że nie jest jego rodziną. Mają przecież jeszcze inne dzieci,a wmówili to tylko najmłodszemu? Czterdziestoletnie badania prowadzone przez Jima Tuckera mówią, że dzieci zaczynają opowiadać o poprzednim życiu w wieku około trzech lat. Według Tuckera pomiędzy śmiercią ciała a ponownym wcieleniem upływa zazwyczaj 16 miesięcy, a przypadek Ericka jest nietypowy bo odległość czasowa wynosi aż 71 lat. 70 % umarło przedwcześnie gwałtowną śmiercią, a 30 % cierpi na fobie.Połowa rodzi się w pobliżu dawnego miejsca zamieszkania w odległości od 30 do 100 km i zawsze w tym samym kraju.Jim Tucker jest przekonany, że jakaś część nas nie umiera i ta część nie jest składową materialnego mózgu. To coś co przenosi wspomnienia myśli i emocje.Moim zdaniem to świadomość i wiele razy o tym mówiłem, jednak nie jestem przekonany do takiej rozpiętości czasowej jako normy. Jednego tylko jestem pewien. Życie świadomości jest nieśmiertelnym procesem i odbywa się po obu stronach granicy którą nazywamy śmiercią, i nie ma dla tego fenomenu znaczenia fakt, że z nauk Kościoła Katolickiego wykreślono to Boskie Prawo. Dlatego osoby duchowne nie potrafią znaleźć nic o wiecznym życiu poza swoimi dogmatami w których tego życia po prostu nie ma.Za to jest wieczne niebo z którego podobno już nikt nie wraca uszczęśliwiony patrzeniem na Boga.Jest też wieczne piekło gdzie cierpimy za moment życia, oddzieleni na zawsze od Boga i z niego też nikt nie wraca do życia. Ale czy naprawdę tak jest?Jeśli spojrzymy na sprawy w oderwaniu od religii to znajdziemy to życie w relacjach głównie dzieci, bo do pewnego wieku one to pamiętają. Wszyscy nasi bliscy są tuż obok o czym dowiadujemy się z filmów Lisy Williams. Wszyscy są szczęśliwi i żyją w Świetle, i dla wszystkich przyjdzie czas na powrót bo mamy do czynienia z nieśmiertelną świadomością. Nie widzimy ich bo te poziomy emitują "swój program" w zakresie częstotliwości których materialne zmysły nie widzą.Dusze w procesie nauki odchodzą od jednych ciał i prędzej lub później powracają w kolejnych żeby podjąć przerwaną naukę.Zresztą w takich przypadkach trudno uznać te 16 miesięcy za normę wiedząc o istnieniu "poziomów poprawkowych" gdzie część zdegenerowanych dusz przechodzi "okres resocjalizacji",żeby zrozumieć po co tak naprawdę żyją i jaki powinien być cel ich życia. Jednak rozumiem, że nie wszystkie dusze przez to przechodzą.Znakomita większość bez problemów łączy się ze Światłem co może oznaczać, że nie traktują na poważnie religijnego zastraszania o karach w piekle i Lucyferze udającym Boga. I nie tylko Jim Tucker zajmuje się takimi badaniami. Czas upływający pomiędzy poszczególnymi wcieleniami jest bardzo zróżnicowany. Dr Goldberg podaje, że kiedy cofał swoich pacjentów do średniowiecza(chodzi o regresje hipnotyczne), kolejne wcielenia dzieliły setki lat. W XVIII i XIX wieku mijało zwykle około 70 do 80 lat od śmierci do narodzin w następnym wcieleniu. W regresjach w dwudziesty wiek rozpiętość pomiędzy kolejnymi wcieleniami jest już wyraźnie mniejsza - od jednego roku do dwudziestu pięciu lat.Najwyraźniej w tym stuleciu nasze wibracje i karmiczne lekcje są takie,że szybki powrót staje się koniecznością.Możliwe, że jest to związane ze wzrostem świadomości. Pozdrawiam serdecznie. Zdrówka życzę, ciekawych przemyśleń

21 czerwca

21 cze 2022, 08:37

Andrzej

Witam serdecznie.((Wszystko wskazuje na to,że pamięć o minionym życiu jest tak silna,że nie umiemy się jej pozbyć i jej elementy przedostają się do nowych ciał energetycznych. Jest to nam niepotrzebne bo jak widać z podawanych przykładów może prowadzić do fobii i lęków. Wiem,że panuje wśród przeciwników reinkarnacji fałszywe przekonanie,że to jakieś wymysły wschodnich sekt,które ogłupiają ludzi. Podane przykłady nie pochodzę jednak ze Wschodu, tylko z krajów zachodnich gdzie wiara w reinkarnację jest naprawdę marginalna. Co więcej te dzieci przychodzą na świat w rodzinach,które z powodów religijnych nie uznają reinkarnacji. Tylko,że na Zachodzie ludzie mają odwagę przyznać,że takie zjawisko miało miejsce w ich rodzinach. Bez względu czy w to wierzymy, czy nie to zjawisko dotyczy całego świata, również naszego kraju w którym reinkarnacja jest ośmieszana i zwalczana przez Kościół Katolicki. W zasadzie okazuje się, że jest to zjawisko występujące powszechniej, niż można to było sobie wyobrazić,tylko my nie umiemy tego zauważyć! I naiwnie myślimy o pamięci przenoszonej z pokolenia na pokolenie w genach. Jednak pamięć genetyczna ujawnia się raczej wśród członków jednej rodziny, a nie mamy z tym do czynienia.Te dzieci nie zawsze przychodzą na ten świat w rodzinach do których należały w poprzednim wcieleniu. W naszym kraju o takich przypadkach piszą czytelnicy portalu Fundacji Nautilius.)) "Mamo, kiedyś zginęłam w wypadku samolotu! Wśród relacji opisujących podobne przypadki poruszająca jest historia małej Magdy, która od urodzenia miała bardzo silny lęk przestrzeni. Niezwykłe było jednak to, że w wieku 3 lat dziewczynka zaczęła opowiadać, jak zginęła... w katastrofie lotniczej! Opisywała samolot wypełniony ludźmi, który leciał w kierunku „dużej wody”. Kiedy mówiła o tym wydarzeniu była przerażona, brakowało jej słów, żeby opisać to, co działo się w tych straszliwych chwilach na pokładzie samolotu. Matka małej Magdy cały czas jest przekonana, że córka opisuje prawdziwą katastrofę lotniczą, która musiała mieć miejsce gdzieś nad oceanem. Od tego czasu zaczęła wierzyć w ideę reinkarnacji. Listy, które przyszły do Fundacji NAUTILUS to materiał na niezwykłą książkę, która kiedyś powstanie - nie mam co do tego wątpliwości! Oto fragment maila od pana Dariusza. I jeszcze jedna historia dziecięcych wspomnień„wcześniejszego życia przed życiem”. Opowiedziała ją pani Marta, która prosiła o zachowanie anonimowości. „Mój syn urodził się w 1978 roku i w wieku pomiędzy drugim a trzecim rokiem życia, kiedy to już zaczął dobrze mówić opowiadał nam, ze on kiedyś był dorosły. Przez okres kilku miesięcy tłumaczył nam cierpliwie i z wielkim przekonaniem, ze on już był duży, ale zrobił się malutki. Wymyślił nawet specjalne słowo, przeciwne do słowa ‘urosłem’ i mówił ‘ja już byłem duży, ale teraz jestem malutki, bo zrosłem’. Pewnego wieczoru podczas kąpieli nieoczekiwanie powiedział mi, że miał żonę, dwójkę dzieci i że został zabity przez samochód. Od tamtego czasu nigdy już do tego tematu nie wracał. Chciałabym zaznaczyć, że w tym czasie jeszcze nie słyszałam o reinkarnacji, a także nikt nie miał wpływu na to, co mówił.” Dariusz.Pozdrawiam serdecznie. Zdrówka życzę, ciekawych przemyśleń

22 czerwca